سيما بينا در بهشت!

امشب که لينک به لينک روي وب (به جاي قدم به قدم روي زمين) مي‏گشتم، به يک پست از وبلاگ اختر قاسمي رسيدم درباره سيما بينا. عکسش را که ديدم روحم تازه شد. ميشه کسي عکس سيما بينا را ببينه و صداي دل انگيزش را به ياد نياره و روحش تازه نشه؟ به قول معروف بال نزنه بره آسمون از خوشحالي؟
اگر بخواهم يکي از خوبي‏هاي پس از دوم خرداد را برشمرم اين بود که بسياري از مردم ترس را کنار گذاشتند و پنهان کاري را، حداقل اينجا به راحتي مي‏ديديم ما. سازهايي که با استتار و پنهان کاري کامل مثل شرايط جنگي، کلاس‏هاي زيرزميني آن هم در زماني که موسيقي پس از يک دوره حرام بودن، حلال شده بود، اما اينجا هنوز ترس بود. آن موقع وقتي نشستي بود و دوستان اهل دل جمع مي‏شدند و سازي بود و آوازي (چقدر هوس اين نشست‏ها را کرده‏ام)، قبل از هر کاري يک راديو يا تلويزيون روشن مي‏شد با صداي بلند طوري که صدايش بيرون برود، بعد سازي و آوازي. هر بار که اين روش استتار اصوات برايم سوال بود، جوابي مشابه ديگري مي‏شنيدم: مي‏ريزند، اول از همه دهانت را بو مي‏کنند که ببينند مستي يا نه و بعد يا تعهد مي‏گيرند يا بايد بخوابي... برايم تعجب بود که اگر موسيقي حلال شده پس همه جا بايد حلال شود! الان که به اين سوالي که برايم پيش آمده بود فکر مي‏کنم مي‏بينم چه سوال احمقانه‏اي، آخر خودم که آن موقع کلاس مي‏رفتم از بعضي از آشنايان نيز پنهان مي‏کرديم که هنوز هم که هنوز است شايد موسيقي را مصداق نجاسات بپندارند. بگذريم...
توي اون شرايط که هر به چند وقت يک عده آدم کم عقل به نوار فروشي‏ها گير مي‏دادند که اشاعه منکر مي‏کنند، با يکي که سال‏هاست نديدمش ديگر، وقتي فهميدم تو کار کارهاي قديمي است، اول مشتري شدم، بعد طرح دوستي ريختم، شايد يک سالي کشيد شايد هم بيشتر که اعتمادش جلب شد و 2 نوار سيما بينا را برايم زد؛ سال 71 بود شايد. آن روز انگار خدا دنيا را بهم داده بود. نمي‏داني که نمي‏گذاشتم کسي چپ چپ بهش نگاه کنه، نزديکش بشه، خوب آسان به دست نيامده بود. نمي‏دوني چه عشقي کردم. يکي‏اش خاله جون رو رو برو رشته پلو عدس پلو بود، يا يکي ديگه که اولش يادم نيست ولي ميگه ... ميکشه سيگار و ما رو به خنجر زده چاره چه دارم، مدتي است هوس کردم آنها را گوش بدم ولي ضبط اوراقي شده مي‏ترسم نوار را خراب کنه، حداقل بودنش باعث دلگرميه! بعدا شاه صنم زيبا صنم را هم پيدا کردم ضبط کردم ته همين نوار که گم نشه! بعدش سه چهارتا mp3 از آهنگ‏هايش را پيدا کردم، يعني يک دوستي لطف کرد فکر کنم از آلبوم "زلفاي يارم" باشه. يا مولا دلم تنگ اومده، آسمون کاري بکن، بلند بالا، شيرين قهر کرده يارم، يار مي‏گويد الله، خداي مهربون عاشق نوازه، به قربونت لب دروازه ميشم. بعضي روزها مي‏زد به سرم صبح مي‏گذاشتم تا شب هي مي‏خوند دوباره از اول تا آخرش ملت کف مي‏کردند و چيز مي‏گفتند.
جريان کنسرت آلمانش که شنيدم رفتم توپخونه گير بيارم يکي از همين "فيلم، نوار، عرق، ورق"اي‏ها يک نوار درپيتي بهم غالب کرد که نگو، آي مايه شدم. هر چه دنبالش گشتم پيدا نکردم، تا اينکه چند ماه پيش فکر کنم اواخر بهار بود يا اوايل تابستان پيش يکي از رفقا بوديم اين را گذاشت فيلمش را. کلي ذوق کردم عين يک بچه دو ساله. همانجور نشسته يک ترقص گردني هم مي‏کرديم به طور نامحسوس، آخه مي‏دوني که ما ترقص فرمودنمان هم مثل بقيه که نيست يک طور ويژه است و شب اعتباري ندارد چرا که چشم و چار آدم نمي‏بينه ممکنه دست و پا به جايي گير کنه و تاپي آدم بخوره زمين چند تا مجروح بر جاي بگذاره ولي تو خيابون دست و پاي آدم بازتره و بعضي وقت‏ها مخصوصا تو شب‏هاي زمستون يکهو که به سر ملت دو سه تخته کم مي‏زنه به سر ما هم مي‏زنه به قول خاله سوسکه تا چشم حسود بترکه! خلاصه فيلم را که مي‏ديدم کلي ذوق کردم، از کلمات قصاري که آنجا به کار بردم اين بود که "اگه بهشتي باشه که هي ميگن، آنجايي که سيما بينا مي‏خونه بهشته" که مورد تاييد ملت موسيقي دوست واقع شد. خلاصه قرار بود اين فيلم را بهم بده که آن هم رفت از اين شهر و حامد موند و حوض دوباره خالي‏اش. خلاصه قول داده که برايم بياره ولي مي‏دونم او هم برنامه‏هاش مثل برنامه‏هاي خودم بيست ساله و سي ساله است. تازه دو سه سال پيش هم يکي قول داده بود mp3 کامل آهنگهايش را برايم بياره که او هم تو زرد از کار دراومد.
يک موقعي امکانات کمتر از حالا بود، اما حالا که بيشتر شده هم چرا نمي‏دونم هر چه به درد بخور است نيست. موسيقي که اسمش را نمي‏شه گذاشت بايد گفت اصوات درپيتي فراوان نمي فهمم يک عده چطوري اينها را گوش مي‏دهند يک خورده حس زيبايي شناسانه ندارند؟ فيلم مزخرف ناف به پايين فراوان ولي يک فيلم به درد بخور يا موسيقي به درد بخور هنوز به طور ما نمي‏خوره، مثلا فيلم دلشدگان علي حاتمي را سال‏هاست دلم مي‏خواد ببينم، حالا يا سليقه ما مزخرفه يا سليقه بقيه. خلاصه ما نفهميديم يک عده چرا با موسيقي بدند؟ زندگي بدون موسيقي معنا هم داره؟ يعني مي‏شه اخلاق و فرهنگ ما ايراني‏ها يک روزي خوب بشه، يک روزي که ديگه هنرمندان و اهل فرهنگ را چوب نزنيم؟